Niewiele zaskoczeń, a w pierwsze na początku filmu nie wierzymy, bo to po prostu niemożliwe (to, co się miało stać w pionowym łóżku). Złowrogość szefa "Widma"... czasem komediowa i nawet piranie nie działają tak mocno na wyobraźnię, choć głodne na każdą kość. Coś, co w całej serii "Bonda" się szybciej zestarzało, czyli kolejne walki "halowe"("zakończenie halowe"- wszystko co złe jest zwalczone ostatecznie w wielkiej hali) pozostawiają dystans większy nawet niż zamierzony, bo wiadomo, że "Bond" to zaplanowane przerysowanie. Już takie naiwności, takie celebrowanie tego Bonda w hali, pilnowanie, by trwał do końca niby już zwyciężony, przy pulpitach, które rządzą złem, to gruba przesada, bo jasne jest że trzyma się go, by wyrwał się z rąk i zablokował zło. Panienka z Japonii, dziwnie stateczna miłość naszego prostytuta Bonda, tym razem nie interesuje nas aktorsko, jako postać, choć dziwnie jest ciepła i miła jak na ten zimny świat. Tęsknie wspominamy znakomitą kreację prawie 30 lat potem, dziewczyny Bonda granej przez Marceau. No ale tam miała co grać, w scenariuszu.